۱۳۸۹ تیر ۱۴, دوشنبه

در مرگ بی‌صدا


راستش، اگر زنده‌ام هنوز، اگر گه‌گاه به نظر می‌رسد که حتا پُرم از جنبشِ حيات، فقط و فقط مال بی‌جربزهگی‌ست. می‌دانم کسی که تا اين سن خودش را نکشته بعد از اين هم نخواهد کشت. به همين قناعت خواهد کرد که، برای بقاء، به طور روزمره نابود کند خود را: با افراط در سيگار؛ با بی‌نظمی در خواب و خوراک؛ با هر چيز که بکشد اما در درازای ايام؛ در مرگ بی‌صدا.



وردي كه بره ها مي‌خوانند / رضا قاسمي

عکس از: Antonio Fernandez

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر